1. Πέμπτη 26/2 στις 6: 00 συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατέια Εξαρχέιων
2. Τρίτη 3/3 στις 9:00 το πρωί συγκέντρωση στo εφετείο όπου δικάζεται ο φασίστας-δολοφόνος Περίανδρος για την απόπειρα δολοφονίας του Δ. Κουσουρή.
-Τρίτη βράδυ στις 8:00 νέα συνέλευση στο Πολυτεχνείο.
3. Την Πέμπτη 5/3 στις 6:00 συλλαλητήριο στα Προπύλαια.
Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκε διαδήλωση 30.000 ατόμων στο Μιλάνο ενάντια στους αντί μεταναστευτικούς νόμους που έχει επιβάλει η φασιστική κυβέρνηση του Μπερλουσκόνη. Οι νόμοι επικυρώθηκαν με την πρόφαση της δημόσιας ασφάλειας.
Οι νέοι νόμοι παρατείνουν τον χρόνο σύλληψης και εγκλεισμού στα στρατόπεδα από δύο στους έξι μήνες.Η πορεία που πραγματοποιήθηκε ενάντια στην κρατική βία που στρέφεται ενάντια σε γυναίκες, Ιταλούς και μετανάστες είχε κεντρικό πανό «ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΙΔΟΥΜΕ»
Η χτεσινή φασιστική παρακρατική δολοφονική επίθεση εντάσσεται στη γενική προσπάθεια καθεστωτικής αντεπίθεσης μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Όλο το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας καθώς και μια εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας ενάντια στους χώρους αντίστασης («η άκρα Αριστερά είναι υπεύθυνη για τη βία»). Οι «άγνωστοι» που πέταξαν τη χειροβομβίδα δεν στρέφονται μόνο εναντίον μας, αλλά ενάντια συνολικά στο ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους και όσες εξεγέρθηκαν το Δεκέμβρη, σε όσες και όσους αρνούνται έμπρακτα τη δικτατορία των αγορών και τη «δημοκρατία» του ροπάλου.
Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, είναι μάλλον περιττό να δηλώσουμε ότι το παρακράτος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει
Αθήνα 25 Φεβρουαρίου 2009
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Το Σάββατο 14 πάνω από 4000 αντιφασίστες/ριες διαδήλωσαν στη Δρέσδη ενάντια σε πορεία που διοργανώνουν κάθε χρόνο Γερμανοί νεοναζί την μέρα του βομβαρδισμού της πόλης από τους Άγγλους και τους Αμερικάνους. Η πορεία με κεντρικό σύνθημα no pasaran κατευθύνθηκε προς την πορεία των νεοναζί με σκοπό να μπλοκάρει το δρομολόγιο της άλλα εμποδίστηκε από τα μπλόκα των μπάτσων ενώ στο τέλος της πορείας πετάχτηκαν αρκετές πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους και καταστράφηκαν κάποια αστυνομικά βανάκια.
Παράλληλα έγινε και συγκέντρωση-πορεία με συμμετοχή περίπου 8000 ατόμων που είχε καλεστεί από την αριστερά,τους πράσινους και επιτροπές κατοίκων,οι οποιοι φέτος επέλεξαν να μην εμποδίσουν με κάποιο τρόπο την πορεία των νεοναζί.
Η Δρέσδη είναι ένα από τα προπύργια των νεοναζί στην πρώην ανατολική γερμάνια,όπου οι επιθέσεις σε μετανάστες,αριστερούς και αυτόνομους είναι σχεδόν καθημερινές.
Μέτα το τέλος της πορείας,νεοναζι επιτέθηκαν σε λεωφορείο με αριστερούς και μέλη συνδικάτων που γύριζαν από την Δρέσδη,όταν οι τελευταίοι σταμάτησαν σε μαγαζί στην εθνική οδο.Οι νεοναζί τραυμάτισαν δυο άτομα που δεν πρόλαβαν να απομακρυνθούν από το χώρο.
Τη Δευτέρα 9/2 το πρωί πηγαίνοντας να ανοίξουμε το στέκι της Εθελοντικής Εργασίας Θεσσαλονίκης στους Αμπελόκηπους, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα δυσάρεστο deja vu, μια εικόνα από το παρελθόν: φασιστοειδή, είχαν μπλοκάρει και καταστρέψει τις κλειδαριές των εισόδων με σίδερα και έγραψαν στις πόρτες συνθήματα ακροδεξιάς έμπνευσης και αισθητικής: “Έξω οι ξένοι” και “ΕΛΛΑΣ–ΔΙ.Α.Σ(;)”.
Δεν είναι πρώτη φορά που το στέκι της ΕΕΘ έχει γίνει στόχος τέτοιας επίθεσης. Φαίνεται ότι η πολυετής και σταθερή δράση της ομάδας, με κέντρο αναφοράς το χώρο αυτό στη Δυτική Θεσσαλονίκη ενοχλεί και ανακινεί τα πιο συντηρητικά κι οπισθοδρομικά ένστικτα της θλιβερής, υπερπατριωτικής μειοψηφίας-συμμορίας. Η δουλειά και ο λόγος της ΕΕΘ στο χώρο της αναπηρίας, των προσφύγων, των μειονοτήτων, η σταθερή και οργανική σύνδεσή της με το αντιρατσιστικό κίνημα της πόλης (είναι γνωστή στη Θεσσαλονίκη η ιδιαίτερης σημασίας σχέση που έχει με το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ), αλλά και η δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη επιθυμία της να “φιλοξενεί” στο χώρο της, τις λειτουργίες και τις δραστηριότητές της μετανάστες και πρόσφυγες δημιουργούν “αλλεργικά” σύνδρομα σε κάποιους.
Αυτό δε μας ενοχλεί καθόλου, δε μας φοβίζει ούτε στο ελάχιστο. Σε κάθε έναν που θεωρεί πως με θρασύδειλες “παρεμβάσεις” αυτού του τύπου θα καταφέρει όσα δεν κατάφερε πριν χρόνια με την αντίστοιχη πράξη, μπορούμε να του υποσχεθούμε και να του δώσουμε τη διαβεβαίωση πως ΔΕ ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!
Το μόνο που μένει από τη χθεσινή επίθεση είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο πείσμα και μια ανανέωση της διάθεσής μας για δουλειά και δράση στην κατεύθυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της υπέρβασης και εξάλειψης των διακρίσεων, του χτισίματος της ανοιχτής, “πολυφωνικής και πολύχρωμης” κοινωνίας.
ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 9/2/2009
Συνέντευξη του fanzine “Tiochfaidh Ar La1” στην εφημερίδα “Class War2” (τεύχος 93, χειμώνας 2007)
-Μπορείς να μας δώσεις ένα σύντομο ιστορικό του TAL και προς τα που οδεύει τώρα που τόσα αλλάζουν στο Celtic Park3;
Η δημιουργία του TAL και των Celtic Fans Against Fascism ήταν στην πραγματικότητα η κορύφωση της αντίδρασής μας ενάντια στα ρατσιστικά συνθήματα οπαδών μας κατά του Mark Walters, παίχτη των Rangers, στα τέλη των ΄80s. Στο πρώτο παιχνίδι που έπαιξε ο Walters ως παίχτης των Rangers στο Celtic Park, πολλοί από τους οπαδούς μας μιμούνταν ήχους μαϊμούς και πετούσαν μπανάνες στον αγωνιστικό χώρο. Αυτή η μέρα ήταν μία από τις χειρότερες για τους μαχητικούς αντιφασίστες και ρεπουμπλικάνους οπαδούς μας.
Παρόλο που χρειάστηκαν καναδυό χρόνια ακόμα για να ιδρυθεί το fanzine, η αποφασιστικότητά μας ήταν αυτή που μας παρακίνησε να κοινοποιήσουμε αυτού του είδους τον ρατσισμό στους οπαδούς μας. Η προσέγγισή μας ήταν απλή. Ήμαστε υποστηρικτές του ιρλανδικού ρεπουμπλικανικού4 αγώνα και ταυτισμένοι με τη μαχητική προσέγγιση της AFA5. Επίσης, επιχειρούσαμε να προασπίσουμε την ιδέα του εκδημοκρατισμού της ομάδας προσπαθώντας να τη θέσουμε υπό τον έλεγχο των πιο σημαντικών ανθρώπων της, δηλαδή των οπαδών. Ήταν επίσης σημαντικό, από αντιρατσιστική σκοπιά, να τονίσουμε την ιστορία του συλλόγου σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα που ξεπήδησε από μια κοινότητα μεταναστών. Οι Ιρλανδοί της Σκοτίας έπεσαν θύματα του ρατσισμού και της διάκρισης. Επομένως, ήταν τουλάχιστον υποκριτικό για τη δεύτερη και τρίτη γενιά αυτής της κοινότητας μεταναστών να είναι ρατσιστές.
Σε μικρό χρονικό διάστημα η κατάσταση άλλαξε. Η πλειονότητα των οπαδών μας αναγνώρισε αυτήν την ασυμφωνία και ταυτίστηκε με τα θύματα του ρατσισμού. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε μεγάλα κομμάτια των οπαδών της Celtic είτε να «σωπάσουν» είτε να αντιμετωπίσουν τους ρατσιστές που υπήρχαν ανάμεσά μας. Μέσα σε σχετικά μικρό διάστημα, η κατάσταση αντιστράφηκε. Με πλειονότητα τους αντιφασίστες και τους αντιρατσιστές η οποιαδήποτε δημόσια επίδειξη ρατσισμού «σβηνόταν» άμεσα και αποτελεσματικά.
Η πιο σημαντική παράμετρος αυτής της περιόδου είναι ότι «κερδίσαμε» πολιτικά την πλειονότητα των οπαδών ακόμα και αν αυτό σήμαινε σωματική αντιπαράθεση με τους ρατσιστές. Τελικά, το να είσαι ρατσιστής έγινε anti-Celtic. Οι οπαδοί μας πλέον αισθάνονται περήφανοι για τις προοδευτικές τους ιδέες στην πολιτική. Σαν αποτέλεσμα, η φήμη μας μεγάλωσε και αναπτύξαμε καλές σχέσεις με οπαδούς με τα «ίδια» μυαλά από διάφορες ομάδες όπως η St. Pauli, η Athletic Bilbao, η Bordeaux, η Juventus, η Anderlecht και η Manchester United.
Εξίσου σημαντικό ήταν για εμάς και η υποστήριξή μας στον ιρλανδικό ρεπουμπλικανικό αγώνα που είχε αντίκτυπο στους οπαδούς της Celtic εξαιτίας του ιρλανδικού οικογενειακού παρελθόντος. Για εμάς, ο πόλεμος στην Ιρλανδία ήταν ένα τεστ πολιτικού θάρρους. Κάποιοι από εμάς είχαν εμπλακεί στο παρελθόν σε συντηρητικές αριστερές ομαδώσεις και τα είχαν «σπάσει» μαζί τους εξαιτίας της δειλίας και της ανικανότητας της βρετανικής αριστεράς να πάρει το μέρος των καταπιεσμένων των 6 Κομητειών6 ενάντια στη βρετανική κατοχή. Ήταν λοιπόν βασικό ότι το TAL εξέφραζε καθαρά την υποστήριξή του στον αγώνα των ρεπουμπλικάνων για να διώξουν με κάθε αναγκαίο μέσο τους Βρετανούς.
Ας έρθουμε όμως και στο σήμερα. Το 2005, στην έκδοση του 40ού τεύχους, αποφασίσαμε να σταματήσουμε μετά από 13 χρόνια. Ένας λόγος ήταν η αλλαγή της πολιτικής κατάστασης στην Ιρλανδία και ένας άλλος η μετατροπή της Celtic σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό θεσμό που έκανε ολοένα και πιο δύσκολο για τους πολιτικοποιημένους οπαδούς να διατηρήσουν την ταυτότητα τους.
Ωστόσο, η ζήτηση του TAL ήταν τέτοια, που μετά από 18 μήνες απουσίας και για να καλυφθεί το πολιτικό κενό που είχαμε αφήσει, θεωρήσαμε καθήκον μας να επιστρέψουμε. Σε αυτό το μικρό διάστημα αποκτήσαμε και συμμάχους. Συμμάχους από μία νέα και μικρότερη γενιά οπαδών της Celtic που είχαν σχηματίσει το Ultras group, “Green Brigade”. Αυτοί ήταν νεαροί οπαδοί που μεγάλωσαν διαβάζοντας TAL και παρόλο που δεν ήταν πολιτικά τόσο μαχητικοί όσο εμείς, ταυτίζονταν με τον ιρλανδό ρεπουμπλικάνο και την αντιφασιστική κουλτούρα που προωθούσε το TAL.
Επιπλέον, «στρατολογήσαμε» περισσότερους ανθρώπους για να συμμετάσχουν στην συντακτική ομάδα του fanzine. Η συντακτική ομάδα περιλαμβάνει τους Green Brigaders, αντιφασίστες, ρεπουμπλικάνους, κομμουνιστές, μαχητικούς συνδικαλιστές και πολιτικά ανεξάρτητους. Αυτά που μας ενώνουν είναι η αγάπη μας για την ομάδα, η οπαδική κουλτούρα και η δέσμευση μας στον αντισεχταρισμό, τον αντιρατσισμό και τον αντιφασισμό. Έτσι, αποφασίσαμε να επανεκδώσουμε το fanzine σε μικρότερο σχήμα (Α5, 36σελιδο) και έχοντας μόλις 2 θέματα σε έξι μήνες. Θα εκδιδόταν κάθε 8 εβδομάδες κατά τη διάρκεια της σεζόν. Τα σχόλια του fanzine είναι ακόμα κριτικά από πολιτική σκοπιά και, από ομαδική αλλά και ποδοσφαιρική ματιά, είμαστε ακόμα το μεγαλύτερο αγκάθι στην καρέκλα της διοίκησης και των παγκοσμιοποιημένων φιλοδοξιών της.
-Πώς αντέξατε και δεν «καταρρεύσατε» όπως το “Red Attitude”7 της Manchester United;
Νομίζω ότι ήμαστε διαφορετικοί επειδή η πολιτική κατάσταση στο Celtic Park ήταν διαφορετική. Οι οπαδοί της Celtic είναι σχετικά φιλελεύθεροι, πράγμα που μπορείτε να καταλάβετε, αν έχετε ταξιδέψει στην Ευρώπη μαζί μας! Το TAL ήταν και είναι μια μόνιμα ανοιχτή πόρτα επειδή οι οπαδοί μας έχουν πολιτικές ανησυχίες και απόψεις πάνω σε διάφορα θέματα. Η πολιτική είναι βασικό κομμάτι της ομάδας μας, με συνδετικό στοιχείο τον Michael Davitt8 και άλλους Ιρλανδούς ρεπουμπλικάνους, από την αρχή της ιστορίας μας. Και συνεχίζεται και σήμερα κυρίως μέσα στους οπαδούς μας, αν όχι και στη διοίκηση της ομάδας.
Το να γράφουμε για το μέλλον της ομάδας μας και την κληρονομιά της δίπλα δίπλα με άρθρα από τις τελευταίες στρατηγικές ενέργειες της ρεπουμπλικάνικης πολιτικής είναι απόλυτα φυσιολογικό για εμάς. Στο site μας έχουμε «οργισμένες» συζητήσεις σχετικά με τον τελευταίο αγώνα, όπου κανείς δεν συμφωνεί. Στο fanzine μας έχουμε άρθρα και αφίσες για τον Che Guevara δίπλα δίπλα με «ποδοσφαιρικά κουτσομπολιά». Έχουμε επίσης σοβαρές αναλύσεις για την ομάδα και την ταυτότητά της, τη οπαδική βάση της εργατικής τάξης που αργοπεθαίνει. Επιπλέον, υπάρχουν πάντα άρθρα και συνεντεύξεις αντιφασιστικών ultra group από όλον τον κόσμο και η περιστασιακά συνεντεύξεις με hooligans όπως με τους Cliftonville Lunatic Fringe9 στο παρόν τεύχος. Έχουμε ακόμα πολιτικό και κοινωνικό ρόλο στην οπαδική κουλτούρα της Celtic. Το TAL επανακυκλοφόρησε πέρυσι και οι μέχρι τώρα αποκρίσεις είναι φανταστικές. Οι πωλήσεις μέχρι τώρα είναι συνήθως πολύ καλές
-Ο Gerry Adams10 θεωρεί την ειρηνική διαδικασία σαν ένα βήμα προς την ενωμένη Ιρλανδία ενώ ο Ian Paisley11 θέτει μόνιμα το ερώτημα της ένωσης. Πώς γίνετε να έχουν και οι δύο δίκιο;
Λοιπόν, δεν γίνετε να έχουν και οι δύο δίκιο και αυτό θα είναι το δίλημμα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή. Δεν έχω να προσφέρω καμιά σπουδαία ανάλυση για την ιρλανδική πολιτική. Οι Ρεπουμπλικάνοι κυβερνούν τις 6 Επαρχίες. Αν στις πρόσφατες εκλογές των 26 Επαρχιών δρούσαν καλύτερα, θα ήταν και εκεί κυβέρνηση.
Είναι σημαντικό που η βάση της εργατικής τάξης του ρεπουμπλικανισμού παραμένει σταθερή και που, μαζί με τη μεγάλη συζήτηση για εθνική ομοφωνία και επανένωση της χώρας το 2016, ζητήματα όπως το ψωμί και το βούτυρο προηγούνται της ρεπουμπλικανικής πολιτικής γιατί αλλιώς η σύνθεση της εργατικής τάξης του κινήματος θα αλλάξει. Εκτός αυτού, ο Sinn Fein12 βρίσκετε τώρα σε θέση ισχύος στο Stormont13 και εκεί θα κριθεί στο τι έχει πετύχει.
Η Ιρλανδία αλλάζει δραστικά. Είναι θετικό αυτό ή μπορεί να οδηγήσει στην άρνηση της ίδιας της ιστορίας και της ταυτότητάς της; Πρόσφατες έρευνες στο Croke Park14 δείχνουν ότι πολλοί από τους οπαδούς του ιρλανδικού rugby αγνοούν τι έγινε εκεί κατά το παρελθόν ενώ άλλοι επιθυμούν να αφήσουν πίσω το παρελθόν.
Ο πατήρ Ιάκωβος θα έλεγε: «Αυτό είναι οικουμενικό θέμα…»
Η Ιρλανδία αλλάζει με πολλούς τρόπους αλλά είναι άδικο να περιγράψεις αυτές τις αλλαγές ως δραστικές. Είναι μια διαδικασία που διαρκεί πολλά χρόνια και χρωστάει πολύ περισσότερα στη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση από ό,τι στις νέες πολιτικές σκέψεις του Fine Gael15 ή του Fianna Fail16. Η ενδυνάμωση του Sinn Fein τόσο στις 6 όσο και στις 26 Κομητείες έπαιξε αναμφισβήτητα μεγάλο ρόλο σε αυτήν την αλλαγή και μια αληθινή και ευπρόσδεκτη πρόκληση στο πολιτικό status quo της Ιρλανδίας.
Η απόφαση της GAA17 να δώσει το Croke Park προς χρήση και σε άλλα αθλητικά σωματεία όπως η Ποδοσφαιρική Ένωση Ιρλανδίας18 και η Ιρλανδική Ένωση Rugby19 παράλληλα με την υλοποίηση της Good Friday Agreement20 θεωρήθηκε από πολλούς σαν παράδειγμα μιας «Νέας Μοντέρνας Ιρλανδίας». Ωστόσο, η χρήση ενός τέτοιου όρου υποθάλπει αρνητικά στερεοτυπικά πρότυπα μιας «Παλιάς Ιρλανδίας» γεμάτη τριφύλλια και κοντά ρόπαλα (shillelaghs21).
Εάν η απόφαση της GAA να «ανοίξει» το Croker συνέβαλε και στη μόρφωση αυτών που αγνοούσαν την ιστορική σημασία του γεγονότος που διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας, είναι ευπρόσδεκτη. Και αυτοί που επιλέγουν να αμελούν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί την 21η Νοεμβρίου του 192022 είναι τόσο εχθροί του ιρλανδικού ρεπουμπλικανισμού όσο και οι Βρετανοί που διοικούν στην Ιρλανδία.
Αναφορικά με την ιστορία και την ταυτότητα της χώρας, επενδύθηκαν τόσα πολλά σε αυτές τις έννοιες από όλους όσοι πολέμησαν για μια Ιρλανδία που δεν θα ζήσουν ποτέ να δουν. Τόσα που δεν μπορούμε να τα αρνηθούμε. Ωστόσο, η ιστορία και η ταυτότητα μπορούν να αναγνωριστούν πραγματικά μόνο όταν επιτευχθεί η Ενωμένη Ιρλανδία. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να τιμούμε το παρελθόν και να βοηθούμε με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε για να σχηματίσουμε το μέλλον.
-Ποια groups θα πρότεινες στους σημερινούς αντιφασίστες οπαδούς;
Λοιπόν, στους οπαδούς μας θα προτείναμε τους Celtic Fans Against Fascism, που τους ξεκινήσαμε εμείς και αποτελούν το προπύργιο του αντιφασισμού, του αντιρατσισμού και του αντισεχταρισμού στην Celtic τα τελευταία 16 χρόνια.
Την Independent Working Class Association23, επειδή πρέπει να χτίσουμε από την αρχή τις κοινότητές μας και η IWCA έχει μια, μοναδική για την αριστερά, προσέγγιση της εργατικής τάξης και επιζητεί να ενδυναμώσει πολιτικά τις κοινότητές μας. Μια οργάνωση σαν την IWCA μπορεί να ανταγωνιστεί πολιτικά τους φασίστες σε εργατικές περιοχές, όπως επίσης και το προφανές πλεονέκτημα απέναντι στην αριστερά ότι η δημοκρατική τους προσέγγιση έχει πολιτικά κενά μεταξύ των μεθόδων τους και αυτών της παλιάς αριστεράς˙ να πολεμάς για τα δικαιώματα όλων και για υπηρεσίες προς όφελος όλων και όχι για τοπικιστικά ενδιαφέροντα βασισμένα σε φυλετικούς διαχωρισμούς των κοινοτήτων μας, κάτι που περισσότερο το ενθάρρυνε παρά το πολέμησε η προσήλωση της αριστεράς στη φιλοσοφία της πολυπολιτισμικότητας.
Έχω γνωρίσει κάποιους από την AFA και ήταν όλοι τους «εντάξει». Όλα εξαρτώνται από τις πολιτικές καταστάσεις σε συγκεκριμένες περιοχές, την απειλή που δείχνουν οι φασίστες και το δείκτη εξυπνάδας/κύρους των αντιφασιστών . Πρέπει αναλόγως λοιπόν να προσαρμόσεις και τη στρατηγική σου. Πολέμα, όταν μπορείς να νικήσεις… και αν δεν μπορείς να νικήσεις, μην πολεμάς! Θα έρθουν και άλλες ημέρες. Είναι μια απλή φόρμουλα που πρόσφερε μεγάλη επιτυχία στην AFA ενάντια στους φασίστες.
Δεν πιστεύω στο κυνήγι φαντασμάτων. Η παρουσία των φασιστών στο δρόμο είναι ελάχιστη. Για αυτό είναι σημαντικό να τους πολεμάς μέσα στις κοινότητες της εργατικής τάξης που είναι ενεργοί. Αυτό σημαίνει ότι ο αντιφασισμός πρέπει να μάθει να προσαρμόζεται πολιτικά.
-Υπάρχει ένας απίστευτος δεσμός μεταξύ των οπαδών της Celtic και αυτών της St. Pauli. Γιατί συνέβη αυτό; Μπορεί να επαναληφθεί κάπου αλλού;
Ξεκίνησε το 1992 λίγο μετά την ίδρυση του fanzine μας. Κάποιοι από τους οπαδούς της St. Pauli είχαν επικοινωνία με λιγότερο πολιτικοποιημένα άτομα ενός άλλου fanzine. Επικοινώνησαν όμως μαζί μας και μας εξέφρασαν τα τόσα πράγματα που έχουμε κοινά, από την ποδοσφαιρική κουλτούρα και τη μουσική μέχρι τον αντιφασισμό και τον ιρλανδικό αγώνα. Ο δεσμός μεταξύ μας είναι πολύ δυνατός. Μπορεί να έχουμε πολιτικές διαφωνίες σε πολλά θέματα αλλά η αντιφασιστική μας νοοτροπία έχει βαθιές ρίζες. Τα κοινωνικά, πολιτικά και ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά είναι που δημιουργούν αυτήν τη συγγένεια. Και βρίσκεται εκτός του ελέγχου των ποδοσφαιρικών αφεντικών παρόλο που προσπαθούν να την εμπορευματοποιήσουν με εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των ομάδων. Η διοίκηση της Celtic δεν μπορεί να αντιληφθεί τους αχώριστους δεσμούς μεταξύ του TAL και των αντιφασιστών της St. Pauli.
Έχουμε επίσης καλές σχέσεις, πηγαίνοντας πολλά χρόνια πίσω, με τους Herri Norte Taldea24, τους μαχητικούς αντιφασίστες της Athletic Bilbao. Φέτος πήγαμε στο Μπιλμπάο για να τους βοηθήσουμε στη γιορτή για τα 25 χρόνια της ύπαρξής τους. Αυτοί είναι οπαδοί προερχόμενοι από την εργατική τάξη με μαχητική αντιφασιστική νοοτροπία συνδυαζόμενη με μια ισχυρή υποστήριξη του αγώνα της ανεξαρτησίας της Χώρας των Βάσκων.
-Υπάρχει περίπτωση να συμβεί στη Celtic ό,τι και στη Manchester United, δηλαδή να φτιάξουν οι οπαδοί τη δική τους ομάδα;
Όχι. Μία παρόμοια κατάσταση σαν την FC United25 δεν θα συμβεί στη Celtic. Η βασική ιδέα των οπαδών μας είναι ότι –ανεξάρτητα από το ποιος διαχειρίζεται τα κέρδη και την επιχείρηση- η ομάδα ανήκει σε εμάς. Αυτό το συναίσθημα είναι ακόμα πολύ δυνατό στη Celtic, ότι είμαστε μια ομάδα της εργατικής τάξης που ιδρύθηκε από Ιρλανδούς μετανάστες των οποίων οι γιοι, οι κόρες και τα εγγόνια έπρεπε «να φάνε σκατά» για να επιβιώσουν. Η εμπειρία των οπαδών της Celtic είναι πολύ δεμένη με την εμπειρία του να είσαι μέλος μιας «μειονότητας» στη Σκοτία. Η ομάδα θεωρείται προέκταση αυτής της «μειονότητας».
Ό,τι και αν συμβεί στο μέλλον, παίρνοντας υπόψη το οπαδικό κίνημα του Celtic Park, πιστεύω ότι θα συμβεί μέσα στην ομάδα και όχι έξω από αυτήν. Ήταν η αφοσίωση των οπαδών μας που έσωσε την ομάδα στο παρελθόν και εξακολουθούμε να θέλουμε την ομάδα ΜΑΣ να λειτουργεί δημοκρατικά. Σε τελευταία ανάλυση έχουμε και το παράδειγμα της Barcelona. Δεν είναι η τέλεια λύση αλλά είναι ένα παράδειγμα όπου οι οπαδοί μπορούν να ελέγχουν εν μέρει και δημοκρατικά ένα σύλλογο. Ένα σύλλογο που μπορεί να αγκαλιάζει με περηφάνια την καταλανική του ταυτότητα και να τη σχετίζει με τις πολιτικές και πολιτιστικές φιλοδοξίες των οπαδών του. Αυτό θέλουμε να δούμε στη Celtic. Ένα σύλλογο που εδρεύει στη Σκοτία που διατηρεί την ιρλανδική του ταυτότητα, την εργατική πολιτική του και την κουλτούρα των οπαδών του.
1 To fanzine TAL – “Tiocfaidh Ar La – Για τη Celtic και την Ιρλανδία” ιδρύθηκε στα τέλη του 1991 και το πρώτο του τεύχος κυκλοφόρησε το 1992 στον αγώνα Celtic-Rangers. Το περιοδικό σύντομα καθιερώθηκε ως η αυθεντική φωνή των ρεπουμπλικάνων οπαδών της Celtic. Η ιρλανδική φράση “Tiocfaidh Ar La” σημαίνει «Η δική μας μέρα θα έρθει». Επινοήθηκε από τους Ιρλανδούς Ρεπουμπλικάνους και εκφράζει την επιθυμία τους για την ελευθερία και τον αγώνα τους να ενώσουν και τις 36 Κοινότητες σε μία Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Στο διαδίκτυο θα το βρείτε στην εξής διεύθυνση: www.talfanzine.com
2 Αναρχική εφημερίδα που εκδίδεται από την ομώνυμη πολιτική ομάδα που δραστηριοποιείται από το 1983 στην Αγγλία. Στο διαδίκτυο θα τους βρείτε στην εξής διεύθυνση: http://www.londonclasswar.org/
3 Το Celtic Park είναι η έδρα της Celtic FC και είναι χτισμένο στην περιοχή Parkhead της Γλασκόβης. Οι οπαδοί συνηθίζουν να το αποκαλούν «παράδεισο». Χτίστηκε το 1892 και η χωρητικότητα του ανέρχεται στις 60.832 θέσεις.
4 Η λέξη ρεπουμπλικάνος μεταφράζεται και ως δημοκράτης. Εδώ ο όρος δεν χρησιμοποιείται με την αντίθεση republicans (συντηρητικοί)/democrats (προοδευτικοί) όπως στις Η.Π.Α. μιας και εκφράζει τους σοσιαλιστές της Ιρλανδίας. Διατηρείται όμως στη μετάφραση ο όρος ρεπουμπλικάνος για να είναι πιο προσιτός στο πολιτικό νόημα που του δίνουν οι υποστηρικτές του.
5 Η Anti-Fascist Action ήταν μια ακτιβίστικη αντιφασιστική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1985 στο Ηνωμένο Βασίλειο από τη Red Action και άλλες αριστεριστικές οργανώσεις.
6 Η Δημοκρατία της Ιρλανδίας έχει 26 κομητείες σε πολιτικά, πολιτιστικά και αθλητικά πλαίσια. Οι εκλογικές περιφέρειες ακολουθούν τα σύνορα των κομητειών. Ωστόσο, σαν μονάδες τοπικής αυτοδιοίκησης, ορισμένες κομητείες έχουν αναδιαρθρωθεί όπως η κομητεία του Δουβλίνου (3 επιμέρους κομητείες) και η κομητεία Τιπερέρι (2 κομητείες), με αποτέλεσμα να υπάρχουν 29 διοικητικές κομητείες και 5 πόλεις, οι οποίες διοικούνται ξεχωριστά από τις αντίστοιχες κομητείες που ανήκουν: το Δουβλίνο, το Κορκ, το Γκάλγουεϊ, το Λίμερικ και το Γουότερφορντ.
7 To “Red Attitude” ήταν ένα fanzine οπαδών της Manchester United με ξεκάθαρα αντιρατστικό χαρακτήρα. Στην έκδοσή του βοηθούσε και η AFA.
8 Michael Davitt (στα ιρλανδικά: Mícheál Mac Dáibhéid) (25 Μαρτίου 1846 – 30 Μαΐου1906). Ρεπουμπλικάνος και μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ιρλανδών. Θεωρείται ως ο ιδρυτής του κόμματος των Εργατικών στη Αγγλία. Πίστευε ότι η Ιρλανδία θα ανεξαρτητοποιηθεί μόνο αν τη βοηθήσει στον αγώνα της και η βρετανική εργατική τάξη.
9 Έτσι ονομάζονται οι «σκληροπυρηνικοί» οπαδοί της Cliftonville Football & Athletic Club (the Reds). Η Cliftonville F.C. ιδρύθηκε στις 20 Σεπτέμβρη του 1879 και είναι η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της Ιρλανδίας.
10 Ο Gerry Adams (στα ιρλανδικά: Gearóid Mac Ádhaimh και γεννημένος στις 06/10/1948) είναι ο πρόεδρος του Sinn Fein, της πολιτικής πτέρυγας του IRA, και πρώην διοικητής του IRA.
11 Ο Ian Paisley (γεννημένος στις 06/04/1926) ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κόμματος (συντηρητικοί) και πρωθυπουργός της Βορείου Ιρλανδίας μέχρι την παραίτησή του στις 05/06/08.
12 To Sinn Fein είναι πολιτικό κόμμα της Βορείου Ιρλανδίας ιδρυμένο το 1905. Το Δεκέμβρη του 1969 επέρχεται η διάσπαση του Sinn Fein σε ένοπλη και σε πολιτική ομάδα. Ο Irish Republic Army (ο δεύτερος χρονικά IRA) αρχίζει τον ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση αλλά το κόμμα του Sinn Fein παραμένει πάντα η πολιτική του φωνή.
13 Εκλογική περιφέρεια στο ανατολικό Μπέλφαστ, στη Βόρειο Ιρλανδία
14 Το Croke Park (στα ιρλανδικά: Páirc an Chrócaigh) είναι το μεγαλύτερο αθλητικό στάδιο της Ιρλανδίας, έδρα της Κέλτικης Αθλητικής Ομοσπονδίας και βρίσκεται στο Δουβλίνο. Χρησιμοποιείται από το 1884 και η χωρητικότητά του είναι 82.300 άτομα.
15 Fine Gael σημαίνει Φυλή των Ιρλανδών ή Δέντρο των Ιρλανδών και είναι συντομογραφία του Ενωμένου Ιρλανδικού Κόμματος. Ιδρύθηκε στις 03/09/1933 και χαρακτηρίζεται ως χριστιανοδημοκρατικό κόμμα.
16 To Fianna Fail είναι συντομογραφία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ιδρύθηκε στις 23/03/1926 και χαρακτηρίζεται ως δημοκρατικό κόμμα.
17 Η Gaelic Athletic Association (Κέλτικη Αθλητική Ομοσπονδία), ιδρυμένη στις 01/11/1884, είναι ένας ερασιτεχνικός πολιτιστικός και αθλητικός οργανισμός που στοχεύει, κυρίως, στην ανάδειξη των κέλτικων αθλημάτων, της ιρλανδικής μουσικής, του ιρλανδικού χορού και της ιρλανδικής γλώσσας. Είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός της Ιρλανδίας καθώς αριθμεί περί τα 800.000 μέλη.
18 Ιδρύθηκε το 1921 και έγινε μέλος της FIFA το 1923 και της UEFA το 1958.
19 Ιδρύθηκε το 1879 και ήταν από τους ιδρυτές της Διεθνής Ομοσπονδίας Rugby το 1886. Από το 1999 είναι και μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Rugby.
20 Η Good Friday Agreement, η γνωστή και ως Belfast Agreement (Συμφωνία του Μπέλφαστ), υπογράφτηκε στο Μπέλφαστ στις 10/04/1998 από τις βρετανικές και ιρλανδικές κυβερνήσεις και υποστηρίχτηκε και από τα περισσότερα βορειοϊρλανδικά κόμματα. Αποτέλεσε ένα τεράστιο βήμα για την προώθηση της ειρήνης στην περιοχή. Μόνο το Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κόμμα εναντιώθηκε σε αυτήν. Στη συμφωνία μεταξύ άλλων αναφέρεται η δέσμευση όλων των κομμάτων για χρήση αποκλειστικά ειρηνικών και δημοκρατικών μέσων, χρονικό όριο δύο ετών για τον παροπλισμό παραστρατιωτικών όπλων, απελευθέρωση υπό όρους μέσα σε δύο χρόνια παραστρατιωτικών φυλακισμένων που ανήκουν σε οργανισμούς που παρακολουθούν την κατάπαυση του πυρός, ίδρυση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βόρειας Ιρλανδίας και άλλα.
21 Τα shillelaghs είναι ανθεκτικά ξύλινα κοντά ρόπαλα φτιαγμένα συνήθως από ξύλο πεύκου με μια λαβή στο πάνω μέρος τους. Είναι ταυτισμένα με την λαϊκή παράδοση της Ιρλανδίας.
22 Η πρώτη «Ματωμένη Κυριακή». Η μέρα αρχίζει με το φόνο 14 Βρετανών πρακτόρων ή των πληροφοριοδοτών τους από τα πυρά του IRA (του πρώτου IRA που έδρασε μεταξύ 1916-1923). Το απόγευμα, Βρετανοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ στο κοινό που παρακολουθεί έναν αγώνα κέλτικου ποδοσφαίρου στο Croke Park. Σκοτώνονται 14 πολίτες, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού της ποδοσφαιρικής ομάδας Tipperary, Michael Hogan. Το βράδυ πυροβολισμοί ακουγόταν σε διάφορα σημεία του Δουβλίνου και δύο αξιωματικοί του IRA και ένας πολίτης σκοτώθηκαν, κάτω από ύποπτες συνθήκες, στην προσπάθεια τους να αποδράσουν από το κάστρο του Δουβλίνου.
23 Εργατίστικο πολιτικό κόμμα της Βρετανίας που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1995 και έχει ως στόχο την ανάδειξη των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της εργατικής τάξης ανεξαρτήτως της υπάρχουσας πολιτικής και οικονομικής κατάστασης.
24 Οι Herri Norte Taldea ιδρύθηκαν το 1981 και είναι μαχητικοί αντιφασίστες. Έχουν περίπου 300 μέλη και ονομάζονται έτσι λόγω της θέσης που κάθονται στο γήπεδο. Εκδίδουν το fanzine “Antiultra”. Έχουν τα δικά τους μουσικά συγκροτήματα και οργανώνουν και τα δικά τους πάρτι. Έχουν καλές σχέσεις τόσο με άλλα βάσκικα ultra group όσο και με τους “Riazor Blues” της Deportivo La Coruna. Στο γήπεδο, πολιτικά, οι μεγαλύτεροι εχθροί τους είναι οι Ultras Sur της Real Madrid και οι Frente Atletico της Atletico Madrid.
25 Η FC United of Manchester ιδρύθηκε στις 14/06/2005 από δυσαρεστημένους οπαδούς της Manchester United. Αφορμή στάθηκε η αύξηση του μεριδίου του Αμερικάνου επιχειρηματία Malcolm Glazer στις μετοχές της Manchester United στο 97,3% (από 3,17% τον Σεπτέμβρη του 2003!!!). Πλέον κατέχει το 98%. Το όνομα της νέας ομάδας, της FC United, ψηφίστηκε από τους οπαδούς-χρηματοδότες της ως το επικρατέστερο μεταξύ των 4 υποψηφίων ονομάτων. Η ομάδα ξεκίνησε από τη 10η κατηγορία της Αγγλίας και μέσα σε 3 χρόνια κατάφερε να κερδίσει ισάξιες φορές την άνοδο και πλέον να αγωνίζεται στην 7η εθνική κατηγορία. Ήδη από την πρώτη αγωνιστική χρονιά βρίσκεται μέσα στις πρώτες 100 ομάδες με τον υψηλότερο μέσο όρο θεατών στην Αγγλία. Κατείχε την 87η θέση με μέσο όρο 3.059 θεατές. Το ρεκόρ προσέλευσης σε αγώνα της είναι 6.023 θεατές για τον αγώνα με τη Great Harwood Town στις 22/04/2006. Για να γίνεις μέλος της ομάδας αρκεί να πληρώσεις 10 λίρες το χρόνο (2 αν είσαι παιδί) και η ψήφος σου στο διοικητικό συμβούλιο είναι ισότιμη με κάθε άλλου μέλους ανεξάρτητα από το ποσό που έχεις δωρήσει στην ομάδα. Το μανιφέστο της ομάδας αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η διοίκηση εκλέγεται από τα μέλη, ότι η ομάδα θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφεύγει να κινείται με γνώμονα το κέρδος και ότι θα παραμείνει μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Η ομάδα συνεργάζεται με χορηγούς αλλά δεν επιτρέπει τη διαφήμισή τους πάνω στην αγωνιστική εμφάνιση.
Ο Markelow ήταν ενεργό μέλος του αναρχικού και οικολογικού κινήματος της δεκαετίας του 90, πριν γίνει ένας από τους πιο γνωστούς δικηγόρους στη Ρωσία. Υπερασπίστηκε πολλούς ανθρώπους, όπως αναρχικούς και θύματα του πολέμου από την Τσετσενία. Ήταν επίσης δικηγόρος της Annas Politkovskaya, γνωστή δημοσιογράφος που ασκούσε έντονη κριτική στο ρωσικό κράτος για τον πόλεμο στην Τσετσενία, καθώς και για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Politkovskaya δολοφονήθηκε το 2006 έξω από το διαμέρισμα της στη Μόσχα.
Η δολοφονία του Stanislaw Markelow και της Anastasia Barburowa, εκτιμάται πως σχετίζεται με την περίφημη υπόθεση του Juri Budanov. Το Μάρτιο του 2000 ο Budanov (συνταγματάρχης του ρωσικού στρατού) βίασε και σκότωσε τη 18χρονη Elza Kungajeva, από την Τσετενία. Ο Markelov ήταν ο δικηγόρος της οικογένειας της. Ο Budanov είχε αποφυλακιστεί 4 μέρες πριν τη δολοφονία.
Η Anastasia ήταν ακτιβίστρια με πλούσια δράση. Μία από τις τελευταίες δράσεις της ήταν η υπεράσπιση μιας φοιτητικής εστίας, στην οποία έμεναν φοιτητές από τις χώρες του Καυκάσου, καθώς και η συμμετοχή της στο οικολογικό κάμπινγκ του Sasov. Σκοτώθηκε πάνω στην προσπάθεια της να προστατεύσει τον Markelow.
Tο κείμενο βρέθηκε εδώ και δημοσιεύθηκε το Απρίλη 2006 στο δελτίο «Plot Point» (Αθήνα).
Οι Ναζί, μερικούς μήνες μετά την άνοδό τους στην εξουσία στη Γερμανία το 1933, είχαν ουσιαστικά συντρίψει τη γερμανική εργατική τάξη, την οποία πολλοί θεωρούσαν ως μια από τις πιο καλά οργανωμένες στον κόσμο. Το Κομμουνιστικό και Σοσιαλιστικό κόμμα, τα συνδικάτα τους, οι πολιτοφυλακές τους και οι κοινωνικές τους οργανώσεις είχαν απαγορευθεί: οι ακτιβιστές είχαν εκτελεστεί, φυλακιστεί, εξοριστεί ή είχαν περάσει στην παρανομία. Οι εργατικές συνοικίες είχαν αποκλειστεί και υπόκειντο σε επιδρομές και έρευνες από σπίτι σε σπίτι με σκοπό την τρομοκράτηση των κατοίκων.
Το ναζιστικό πρόγραμμα δημιουργίας μιας Εθνικής Κοινότητας και φίμωσης των αντιφρονούντων μέσω της τρομοκράτησης τους θα έφτανε στο απόγειο του στα επόμενα 12 χρόνια.
Η στρατολόγηση στη Χιτλερική Νεολαία και η υποχρεωτική παρακολούθηση της εθνικοσοσιαλιστικής εκπαιδευτικής διαδικασίας ήθελαν να καταστήσουν βέβαιο ότι οι νέοι θα γίνονταν ενεργοί (ή τουλάχιστον παθητικοί) υποστηρικτές του ναζιστικού κράτους. Πίσω από την προπαγάνδα της «Εθνικής Κοινότητας» η πραγματικότητα, ειδικά στις εργατικές περιοχές, ήταν πολύ διαφορετική. Όσο περισσότερο το κράτος και η Χιτλερική Νεολαία εισέβαλλαν στη ζωή των νέων, τόσο πιο ξεκάθαρες γίνονταν οι πράξεις αντικονφορμισμού και αντίστασης. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι αρνούνταν να συμμετάσχουν στις δραστηριότητες της Χιτλερικής Νεολαίας και, αντίθετα δημιουργούσαν ομάδες και συμμορίες εχθρικές προς τους Ναζί.
Από το 1938 μέχρι την κατάλυση του ναζιστικού κράτους, οι αρχές (ειδικά η Χιτλερική Νεολαία, η αστυνομία και η Γκεστάπο) ανησυχούσαν όλο και περισσότερο για τη συμπεριφορά και τις δραστηριότητες των «συμμοριών» των νέων προλετάριων που έγιναν γνωστές με το κοινό όνομα «Οι Πειρατές του Εντελβάις» (λόγω του εμβλήματος με ένα λουλούδι εντελβάις που φορούσαν πολλοί από αυτούς). Στην Έσση ονομάζονταν Farhtenstenze (Ταξιδιώτες), στο Ομπερχάουζεν και στο Ντύσελντορφ «Οι Πειρατές του Kittelbach», στην Κολωνία λέγονταν «Navajos». Όλοι όμως θεωρούσαν τους εαυτούς τους «Πειρατές του Εντελβάις».
Αρχικά, οι δραστηριότητες τους ήταν ακίνδυνες. Άραζαν σε πάρκα και γωνιές δρόμων, δημιουργώντας το δικό τους κοινωνικό χώρο. Τα Σαββατοκύριακα πήγαιναν στην ύπαιθρο για πεζοπορία και κατασκήνωση, μιμούμενοι με ένα διαστρεβλωμένο τρόπο τις δραστηριότητες της Χιτλερικής Νεολαίας, η οποία, όμως, έπαιρνε τους νέους σε ταξίδια για να τους απομονώσει και να τους κάνει πλύση εγκεφάλου, ενώ οι εκδρομές των «Πειρατών» τους απομάκρυναν από το ναζιστικό κόμμα και τους παρείχαν το χώρο και χρόνο όπου θα μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους. Σ’ αυτά τα ταξίδια συναντιόνταν «Πειρατές» από διαφορετικές πόλεις. Μερικοί έφτασαν στο σημείο να ταξιδεύουν απ’ άκρη σ’ άκρη της Γερμανίας εν καιρώ πολέμου, όταν το να ταξιδεύεις χωρίς χαρτιά ήταν παράνομο. Στη συνέχεια, όμως, οι δραστηριότητές τους άρχισαν να περιλαμβάνουν ένα ολόκληρο φάσμα αντίστασης στο καθεστώς (συστηματική αποχή από τη δουλειά και το σχολείο, γκράφιτι, παράνομες προκηρύξεις, διαπληκτισμοί με τους εκπροσώπους των αρχών, βιομηχανικό σαμποτάζ και σωματική βία). Ένα σύνθημα των «Εντελβάις» ήταν «Διαρκής πόλεμος στη Χιτλερική Νεολαία». Οι επιθέσεις σε πεζοπορικές και κατασκηνωτικές ομάδες της Χιτλερικής Νεολαίας στην ύπαιθρο καθώς και σε περιπολίες της και σε αξιωματούχους Ναζί ήταν μια προσφιλής τακτική τους.
Η δράση αυτών των νέων ανθρώπων δημιουργούσε τόσα πολλά προβλήματα στους Ναζί που η ηγεσία της νεολαίας του Ράιχ αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι «Η δημιουργία κλίκων, δηλαδή ομάδων νέων ανθρώπων εκτός Χιτλερικής Νεολαίας, παρουσίαζε ανοδική πορεία μερικά χρόνια πριν από τον πόλεμο και έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τη διάρκειά του, σε βαθμό τέτοιο που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος πολιτικής, ηθικής και εγκληματικής κατάρρευσης της νεολαίας». (1942)
Είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι οι δραστηριότητές τους δεν λάμβαναν χώρα σε ένα «φιλελεύθερο» καθεστώς, αλλά στα χρόνια που προηγήθηκαν και ακολούθησαν τον καθολικό πόλεμο των Ναζί ενάντια στον «μπολσεβικισμό» και τη Δύση και ύστερα από σχεδόν μια δεκαετία εθνικοσοσιαλιστικής εκπαίδευσης και προπαγάνδας στα σχολεία. Τα μέλη των συμμοριών ανήκαν στη γενιά την οποία το ναζιστικό καθεστώς είχε διαχειριστεί ανενόχλητο και αυτό που τρόμαζε ιδιαίτερα τους Ναζί ήταν ότι αυτοί οι νέοι ήταν γέννημα θρέμμα τους δικού τους εκπαιδευτικού συστήματος.
Παρ’ ότι οι περισσότεροι «Πειρατές» δεν είχαν σαφή πολιτικά πιστεύω, η καθημερινή τους εμπειρία και αντιπαράθεση με τις εθνικοσιαλιστικές αρχές, τη δουλειά και τον ελεύθερο χρόνο που αυτές έλεγχαν τους οδήγησε στη σύγκρουση με τους Ναζί και στην ανάληψη αντιναζιστική δράσης. Τα μέλη των ομάδων ήταν σχεδόν αποκλειστικά προλετάριοι, κυρίως ανειδίκευτοι ή ημιειδικευμένοι εργάτες, οι περισσότεροι ήταν ηλικίας 14 με 18 ετών (οι περισσότεροι άντρες άνω των 18 επιστρατεύονταν), είχαν μεγαλώσει και εκπαιδευτεί σε σχολεία και σπίτια υπό εθνικοσοσιαλιστικό έλεγχο.
Οι συμμορίες συνήθως αποτελούνταν από καμιά δεκαριά αγόρια και μερικά κορίτσια που συνενώνονταν επειδή έμεναν ή δούλευαν στην ίδια περιοχή. Οι «Πειρατές του Εντελβάις» προσέφεραν στους νέους την αξιοσημείωτη ελευθερία να μπορούν να εκφραστούν και να συγχρωτιστούν με άτομα του άλλου φύλου, ενώ τα ναζιστικά νεολαιίστικα κινήματα είχαν αυστηρό διαχωρισμό φύλου. Αν και ανδροκρατούμενες, οι συναντήσεις των Πειρατών παρείχαν την ευκαιρία στους γερμανούς έφηβους να πειραματιστούν σεξουαλικά με τα κορίτσια που συμμετείχαν στις ομάδες αυτές. Η υποστήριξη των «Πειρατών» βασιζόταν σε άτυπες δομές επικοινωνίας και «ανέπτυξαν μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να ξαναγράφουν καινούργιους στίχους για τις επιτυχίες της εποχής». Τα τραγούδια συχνά εξέφραζαν μια δίψα για ελευθερία και εκκλήσεις για πάλη ενάντια στους Ναζί.
Οι διαφορετικές ομάδες και οι δομές τους εμφανίστηκαν αυθόρμητα και η αντίληψη των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν σχηματίστηκε από την καθημερινή πραγματικότητα. Μπορούμε να τις περιγράψουμε ως μια υποκουλτούρα η οποία απέρριψε τις αξίες τις ναζιστικής κοινωνίας.
Τα χαρακτηριστικά των νεολαιίστικων συμμοριών που έκαναν την εμφάνιση τους σε εργατικές περιοχές όπως αυτές της Λειψίας, μέρη που παλιά ήταν κόκκινα προπύργια, ήταν, με την ευρεία έννοια, παρόμοια μ’ αυτά των «Πειρατών του Εντελβάις», αλλά οι ομάδες αυτές είχαν μια περισσότερο πολιτική ταξική ταυτότητα και αντλούσαν επιρροές από την κομμουνιστική και σοσιαλιστική παράδοση των γειτονιών τους. Αυτές οι συμμορίες έγιναν γνωστές ως «Meuten» (στην κυριολεξία «αγέλες»).
Οι αναφορές της Γκεστάπο για τους «Meuten» της Λειψίας εκτιμούν τον αριθμό τους γύρω στους 1500 από το 1937 ως το 1939. Οι «Meuten», μάλλον λόγω της πιο ξεκάθαρης πολιτικής τους στάσης, υπόκειντο σε πιο λεπτομερειακή εξέταση από το κράτος και η καταστολή απέναντι τους ήταν πιο μαζική και αμείλικτη απ’ ό,τι απέναντι στις υπόλοιπες νεολαιίστικες ομάδες.
Οι αναφορές συμπλοκών με μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας (ειδικά με στρατονομικές περιπόλους), επιθέσεων σε προσωπικό με πολιτική περιβολή, αποδοκιμασιών και προσβολών σε αξιωματούχους Ναζί ήταν συχνές και τα ντοκουμέντα της εποχής μας δίνουν μια γεύση του τι συνέβαινε.
«Επομένως, ζητώ από την αστυνομία να διασφαλίσει ότι αυτός ο συρφετός θα αντιμετωπιστεί μια και καλή. Τα μέλη της ΧΝ (Χιτλερική Νεολαία) ρισκάρουν τη ζωή τους όταν βγαίνουν στο δρόμο» (αναφορά μονάδας των SA, 1941).
«Τον περασμένο μήνα κανένας από τους αρχηγούς του ουλαμού 25/39 δεν έχει κατορθώσει να διασχίσει την Hellweg ή την Hoffenstrasse (νότιο κομμάτι) χωρίς να έχει υποστεί κακοποίηση από αυτούς τους ανθρώπους. Έτσι, οι αρχηγοί του δεν μπορούν να επισκεφτούν γονείς μελών της Νεολαίας που μένουν σ’ αυτούς τους δρόμους. Τα ίδια τα μέλη της Νεολαίας, ωστόσο, υποκινούνται από τους αποκαλούμενους νεαρούς bundisch (νεολαιίστικο κίνημα). Είτε δεν εμφανίζονται για να επιτελέσουν το καθήκον τους, είτε επιζητούν τη διατάραξή του», (αναφορά της Χιτλερικής Νεολαίας στη Γκεστάπο, 1942).
«Έχει πρόσφατα εξακριβωθεί ότι μέλη των ενόπλων δυνάμεων βρίσκονται στις τάξεις τους (των συμμοριών) και εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι μέλη της Wehrmacht για να επιδείξουν μια ιδιαίτερα αλαζονική συμπεριφορά. Υπάρχει η υποψία ότι αυτοί είναι οι νέοι που γράφουν στους τοίχους των υπόγειων διαβάσεων... συνθήματα όπως «Κάτω ο Χίτλερ», «Η OKW (ανώτατη στρατιωτική διοίκηση) λέει ψέματα», «μετάλλια για φόνους», «Κάτω η ναζιστική κτηνωδία» κλπ. Όσο συχνά κι αν σβήνονται αυτές οι επιγραφές, μέσα σε μερικές μέρες εμφανίζονται πάνω στους τοίχους καινούργιες». (αναφορά τομέα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Γκεστάπο, 1943).
Φαίνεται ότι η αντίδραση των αρχών απέναντι στους «Πειρατές» ήταν στην αρχή μπερδεμένη και κάποιοι τους θεωρούσαν «ανήλικους παραβάτες που θα έστρωναν».
Ωστόσο, καθώς οι αντιπαραθέσεις και τα γεγονότα (και τα θύματα από την πλευρά της Χιτλερικής Νεολαίας) αυξάνονταν, οι Αρχές πήραν την κατάσταση πιο πολύ στα σοβαρά και η καταστολή των ομάδων των Πειρατών κλιμακώθηκε. Για παράδειγμα, στις 7 Δεκεμβρίου 1942 η Γκεστάπο εξάρθρωσε 28 ομάδες που είχαν συνολικά 130 μέλη.
Ωστόσο, οι δραστηριότητες των «Πειρατών» συνεχίστηκαν (σε κάποιες περιπτώσεις εντάθηκαν κιόλας). Οι «Πειρατές» της Κολωνίας είχαν ενωθεί με μια παράνομη ομάδα που παρείχε καταφύγιο σε λιποτάκτες, Εβραίους, δραπέτες από στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας. Έκαναν ένοπλες επιδρομές σε στρατιωτικές αποθήκες και πήραν μέρος στο αντάρτικο. Ο αρχηγός της Γκεστάπο στην Κολωνία σκοτώθηκε από τους «Πειρατές» το φθινόπωρο του 1944. Το Νοέμβριο του 1944 οι Ναζί κρέμασαν δημόσια μέλη των «Πειρατών του Εντελβάις» της Κολωνίας.
Στις 25 Οκτωβρίου 1944 η κατάσταση ήταν τόσο σοβαρή που ο αρχηγός των SS σε εθνικό επίπεδο (Χένριχ Χίμλερ) θέσπισε μια διάταξη για την «αντιμετώπιση των νεολαιίστικων κλίκων», μια διάταξη η οποία ερχόταν να προστεθεί σε μια μακριά σειρά δράσεων που είχαν σκοπό την καταπολέμηση των νεολαιίστικων κινημάτων και των κινημάτων διαμαρτυρίας. Τα κατασταλτικά μέτρα περιλάμβαναν ατομικές προειδοποιήσεις, συλλήψεις και προσωρινή κράτηση (συνοδευόμενες από ξύρισμα του κεφαλιού), φυλάκιση για ένα Σαββατοκύριακο, αναμορφωτήριο, στρατόπεδα εργασίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης νέων ή ποινική δίκη.
Εκτός από τους «πρωταίτιους», οι Ναζί δεν εκτέλεσαν μεγάλα κομμάτια της γερμανικής νεολαίας που ήταν αναμεμιγμένα ή συμπαθούσαν τους «Πειρατές», όπως έκαναν με τους Πολωνούς ή τους Εβραίους. Αυτό οφειλόταν σε κάποιο βαθμό στο ότι δεν ήξεραν την ταυτότητα όλων των «Πειρατών» (παρόλο το μηχανισμό μαζικής παρακολούθησης και καταπίεσης και τον τεράστιο όγκο φακέλων που διατηρούσαν οι Αρχές για γνωστούς «Πειρατές») και επίσης στο ότι οι «Πειρατές» ήταν εν δυνάμει εργάτες στα εργοστάσια όπλων και μελλοντικοί στρατιώτες. Η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογική αντίληψη περί «υγιούς ανθρώπινου δυναμικού της γερμανικής νεολαίας» είναι επίσης πιθανό να επηρέασε την απάντηση του κράτους.
Η συγκρότηση ομάδων σαν τους «Πειρατές» και τους «Meuten» σημαίνει ότι πολλοί που έγιναν μέλη τους πέρασαν από τον αντικομφορμισμό στην ανοιχτή διαμαρτυρία και την πολιτική αντίσταση ενάντια στο ναζιστικό κράτος. Η ιστορία της καθημερινής ζωής στη ναζιστική Γερμανία συχνά ξεχνιέται και περνάει στο παρασκήνιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της επιτυχημένης ναζιστικής προπαγάνδας ενός έθνος ενωμένου από τη ναζιστική ιδεολογία. Είναι γεγονός ότι οι «Πειρατές του Εντελβάις» δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί και παρ’ όλη την αντιστασιακή τους δράση δεν θεωρούνται αντιστασιακό κίνημα, ούτε οι οικογένειες όσων εκτελέστηκαν από τους Ναζί λαμβάνουν αποζημιώσεις. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι ότι το επίσημο αντιστασιακό κίνημα τους περιφρονεί λόγω της προλεταριακής τους καταγωγής και της «εγκληματικής» τους συμπεριφοράς. Ένας ακόμα λόγος είναι η αντι-εργασιακή ηθική των «Πειρατών» η οποία ήρθε σε σύγκρουση και με τους Συμμάχους όταν εκείνοι προσπαθούσαν να ανοικοδομήσουν την Γερμανία ως ένα σύγχρονο, δυτικό και δημοκρατικό κράτος. Για να το πετύχουν αυτό θέσπισαν αυστηρή εργασιακή νομοθεσία η οποία περιλάμβανε και καταναγκαστική εργασία. Μια έκθεση του 1949 επισημαίνει: «παρουσιάζεται μια διαδεδομένη άρνηση να εργαστούν, η οποία αποτελεί συνήθεια πολλών νέων». Οι διώξεις των «νεαρών τεμπέληδων» δεν ήταν λιγότερο σκληρές απ’ ό,τι την περίοδο των Ναζί. Το 1947, μάλιστα, ένα δικαστήριο καταδίκασε μια νεαρή γυναίκα σε 5 μήνες φυλάκιση με την κατηγορία ότι «αρνήθηκε να εργαστεί». Είναι επίσης αλήθεια ότι οι πολιτικοί του Χριστιανοδημοκρατικού (CDU) και του Σοσιαλιστικού (SPD) Κόμματος θεωρούσαν τους «Πειρατές του Εντελβάις» συρφετό και όχλο, όπως ακριβώς και οι Ναζί.
Η εξουσία του Χίτλερ μπορεί να μας καταπιέζει / Και να μας κρατάει σιδεροδέσμιους / Αλλά θα σπάσουμε τις αλυσίδες / Και θα είμαστε πάλι ελεύθεροι / Έχουμε τις γροθιές μας και μπορούμε να παλέψουμε / Έχουμε τα μαχαίρια μας και τα χρησιμοποιούμε / Θέλουμε ελευθερία, έτσι δεν είναι παιδιά; / Είμαστε οι αγωνιζόμενοι Navajos! (από τραγούδι των Navajos, ομάδας των «Πειρατών» στην Κολωνία)
Παρελαύνουμε δίπλα στις όχθες του Ρουρ και του Ρήνου / Και κατατροπώνουμε τη Χιτλερική Νεολαία / Το τραγούδι μας είναι η ελευθερία, η αγάπη και η ζωή / Είμαστε οι Πειρατές του Εντελβάις. (από τραγούδι των «Πειρατών του Εντελβάις»).
