Το κείμενο αυτό γράφτηκε στα τέλη του 2004 από αντι-φασίστες από τη Γερμανία (LFO Demon) και αντλήθηκε στην αγγλική του μορφή (When Nazis Go Pop) από την ιστοσελίδα raggacore.com
Η μετάφραση έγινε από το «Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία».
http://www.terminal119.gr/show.php?id=332
Προλογικές σημειώσεις του Μεταφραστή: Στο παρακάτω κείμενο δε θα έπρεπε να ξενίσει τον αναγνώστη/ την αναγνώστρια η ευρεία χρήση των λέξεων «Αριστερά» και «Δεξιά», καθώς αποτελεί κομμάτι της γερμανικής πολιτικής παράδοσης να εννοείται ως κομμάτι της Αριστεράς ακόμη και το τμήμα των Αυτόνομων-Αντιφασιστών – ως κομμάτι της Δεξιάς, δε, και οι φασίστες-νεοναζί. Δηλαδή, στη γερμανική πολιτική γλώσσα δεν υφίσταται η έντονη διάκριση που γίνεται πχ στην Ελλάδα ανάμεσα στην Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξω-κοινοβουλευτική) και στους αναρχικούς. Μια δεύτερη σημείωση σε σχέση με την καλύτερη κατανόηση του κειμένου αφορά την αποσαφήνιση του τι είναι το Harz IV στο οποίο αναφέρεται το κείμενο. Πρόκειται, λοιπόν, για το τέταρτο νομοσχέδιο ή κομμάτι νομοθεσίας που προωθήθηκε το 2004 από την κυβέρνηση Σρέντερ της Γερμανίας ώστε να χτυπηθούν τα ποικίλα ως τότε κεκτημένα στη νομοθεσία περί ασφάλισης των εργαζομένων, μέτρα κοινωνικής πρόνοιας κτλ. Ενστικτώδης αντίδραση στις νομοθετικές ρυθμίσεις αποτέλεσαν οι πορείες της Δευτέρας στη Γερμανία (μικρότερες ή μεγαλύτερες διαδηλώσεις κάθε Δεύτερα) και εδώ το κείμενο καυτηριάζει μεταξύ άλλων και τη συνεύρεση Αριστερών και Φασιστών σε αυτές τις πορείες…
Τον παλιό καλό καιρό όλα έμοιαζαν να είναι εύκολα: τα σύμβολα, τα ρούχα και η ιδεολογία της ακροδεξιάς ήταν αρκετά εύκολο να αναγνωριστούν. Μιλάμε για το ενδυματολογικό στερεότυπο της ακροδεξιάς εκδοχής: του ντυσίματος ενός σκίνχεντ («boneheads»). Εδώ και κάποια χρόνια, όμως, έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές στη γερμανική ακροδεξιά. Υπάρχει η στρατηγική να υιοθετούν σύμβολα και ρούχα από άλλες νεανικές κουλτούρες, συμπεριλαμβανόμενης της Αριστερής. Το παρελθόν των ακροδεξιών οργανώσεων
Μετά από ένα τεράστιο κύμα καταστολής της ακροδεξιάς, στις αρχές της δεκαετίας του 90’, και την απαγόρευση διάφορων κομμάτων και εξτρεμιστικών οργανώσεων, διατηρήθηκαν στο προσκήνιο μόνο δύο δρώντες παράγοντες:
Ο ένας βασικός είναι το NPD (Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας). Με ένα χονδροειδές μίγμα αντισημιτισμού και ρατσισμού αποτελεί το νόμιμο τμήμα της ακροδεξιάς. Χρησιμοποιείται για να δικτυώσει μεταξύ τους διαφορετικές φράξιες της γερμανικής ακροδεξιάς. Η νεολαία του, οι «Junge Nationaldemokraten» (οι νέοι εθνο-δημοκράτες) προσπαθεί να ενσωματώσει νέους ανθρώπους και να ριζοσπαστικοποιήσει το κόμμα. Το κόμμα ενισχύθηκε το Μάρτη του 2003 όταν και απέτυχε η διαδικασία της δικαστικής απαγόρευσής του.
Επειδή το NPD είναι νόμιμο κόμμα, υπάρχουν κάποια όρια στο επίπεδο της ιδεολογίας του: δεν μπορούν να υποστηρίξουν ακραίες θέσεις δίχως να υποστούν τις νομικές συνέπειες. Οπότε, ιδρύθηκε ένα άλλο κομμάτι της ακροδεξιάς που δεν ήταν πρόθυμο να υπολογίσει αυτούς τους περιορισμούς, οι «Freie Kameradschaften» (ελεύθερες ενώσεις): μικρές τοπικές ομάδες που συγκροτούσαν περισσότερο ή λιγότερο χαλαρά δίκτυα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν 150 τέτοιες ομάδες στη Γερμανία και καθώς δεν πρόκειται για νόμιμες οργανώσεις, οι αρχές δεν μπορούν να τις απαγορεύσουν εύκολα. Η εσωτερική τους οργάνωση είναι αυστηρά ιεραρχική και λόγω της έλλειψης, από πλευράς τους, κάποιου προγράμματος είθισται να ενώνουν πολλές φράξιες της ακροδεξιάς και ανθρώπους που δε θα ήθελαν να δουλέψουν για ένα κανονικό κόμμα. Αν και οι σχέσεις μεταξύ NPD και «freie Kameradschaften» είχαν ενταθεί στο παρελθόν, φαίνεται ότι συνεργάζονται όλο και περισσότερο πχ στη διαδήλωση της 1ης Μαΐου του 2004 όταν το NPD και οι «Freie Kameradschaften» έκαναν μια διαδήλωση με 2,500 ανθρώπους στο Βερολίνο μαζί με ένα ακροδεξιό μπλακ μπλοκ. Επίσης, ηγέτες των «freie kameradschaften» καθώς και ενεργοί νεοναζί πλέον γίνονται μέλη του NPD – εμφανίζεται η ιδέα ενός "Volksfront" (λαϊκού μετώπου): ότι όλες οι ακροδεξιές δυνάμεις θα έπρεπε να συνεργαστούν.
Ακροδεξιές Φίρμες. Το παράδειγμα του Thor Steinar
Αφού η φίρμα «Lonsdale» δωρίζει χρήματα για αντι-ρατσιστικούς σκοπούς και μιλάει δημόσια ενάντια στο ρατσισμό, γίνεται όλο και λιγότερο δημοφιλής στην ακροδεξιά. Οπότε, υπήρξαν νέες εταιρείες ρούχων όπως οι «Troublemaker» (ο σαματατζής), "Walhal" (Βαλχάλα), "Masterrace" (ανώτερη φυλή), "Gang Violence" (συμμορίτικη βία), οι οποίες ιδρύθηκαν από ακροδεξιούς.
Μια από τις πιο πετυχημένες είναι η "Thor Steinar"- μια εταιρεία ρούχων από και για την ακροδεξιά από τον εθνικιστή ακτιβιστή Axel Kopelke από το Koenigs-Wusterhausen (κοντά στο Βερολίνο) η οποία χρησιμοποιεί τροποποιημένα ρουνικά σύμβολα του SA/ SS ως σήμα της φίρμας. Η στρατηγική του να φτιάχνεις δικές σου εταιρείες είναι αρκετά έξυπνη: από τη μια μεριά, οι φασίστες φοράνε τα δικά τους σύμβολα και δε στηρίζουν κάποιον «από έξω» (στην πραγματικότητα, φτιάχνουν τις δικές τους οικονομικές δομές), από την άλλη μεριά, ακόμη περισσότεροι άνθρωποι πέρα από τις καθαρές σκληροπυρηνικές φράξιες των οργανωμένων εθνικιστών φοράνε αυτά τα ρούχα. Αυτό, πρώτον, βοηθά να διαδοθούν τα φασιστικά σύμβολα και σήματα και, δεύτερον, υποστηρίζει την ακροδεξιά οικονομικά μέσω των πωλήσεων.
Αλλά η καταστολή χτυπάει σκληρά την ακροδεξιά: υπήρξαν δικαστικές αποφάσεις όπου άνθρωποι καταδικάστηκαν επειδή φορούσαν δημόσια τα ρούχα της Thor Steinar και υπάρχουν περιορισμοί και για τις διαδηλώσεις των εθνικιστών, όσον αφορά του να μη φοράνε ρούχα της Thor Steinar.
Υπό πίεση – Τα αποτελέσματα της καταστολής
Αυτό είναι ένα πραγματικά σημαντικό σημείο το οποίο θα έπρεπε κανείς να θυμάται: η Γερμανία έχει σκληρούς νόμους για τις διαδηλώσεις και τους ακροδεξιούς συμβολισμούς. Δεν απαγορεύεται μόνο η σβάστικα αλλά και μια, όλο και αυξανόμενη, λίστα συμβόλων. Ακόμη και αν δεν είναι απαγορευμένα μερικά σύμβολα, οι τοπικές αρχές συνήθως έχουν αυστηρές απαιτήσεις για τη χρήση τους όποτε πρόκειται για ακροδεξιές διαδηλώσεις. Πχ αρκετά συχνά απαγορεύεται να χρησιμοποιείς το νούμερο «88» (που σημαίνει «Χάιλ Χίλτερ», καθώς το «H» είναι το 8ο γράμμα της αλφαβήτου), το οποίο είχε επινοηθεί από τη δεξιά ώστε να παρακάμψει την απαγόρευση του Heil Hitler στη Γερμανία.
Αυτή μοιάζει να είναι μια ατελείωτη μάχη γύρω από την καταστολή, την επινόηση νέων κωδίκων και την, εκ νέου, καταστολή. Εκτιμώντας τα αποτελέσματα, υπάρχουν δύο στοιχεία: από τη μια μεριά, είναι καλό που η ακροδεξιά βρίσκεται υπό πίεση. Πρέπει να αντιμετωπίζουν δικαστικές αποφάσεις οι οποίες κοστίζουν χρόνο, χρήμα και νεύρα. Από την άλλη μεριά, αυτό κεντρίζει τη δημιουργικότητά τους στο να εξελίσσουν νέες τακτικές όλη την ώρα, το οποίο επίσης κρύβει κάποιους κινδύνους. Οπότε, υπάρχουν περισσότεροι ρατσιστές και εθνικιστές που δεν μιλάνε δημόσια αλλά και που κρύβονται και προσπαθούν να αποκτήσουν διακριτικούς κώδικες που δεν είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την ακροδεξιά.
Αλλάζοντας τον κώδικα ντυσίματος:
Παρεισφρέοντας σε άλλες νεανικές κουλτούρες
Μια ακόμη στρατηγική τους είναι να παρεισφρύουν άλλες (μουσικές) σκηνές για να ξεφύγουν από την εικόνα «εθνικιστές = ναζί σκίνχεντς». Υπάρχει μια τάση να συγκροτήσουν εθνικιστικές πανκ-ροκ, hatecore, dark wave, black metal και industrial μπάντες και τα σχετικά σύμβολα και ρούχα. Αυτό ακολουθεί τη λογική της προσάρτησης άλλων συμβόλων και της επανα-κωδικοποίησής τους για τους δικούς τους σκοπούς.
Ένα πλεονέκτημα αυτής της στρατηγικής για την ακροδεξιά είναι ότι αποφεύγεται η δημόσια κακή φήμη των «Ναζί» με το κλισέ κάποιων τύπων με ξυρισμένα κεφάλια (boneheads). Οι «Ναζί» δεν είναι κάποιοι καθαρά αναγνωρίσιμοι πλέον, δεν μπορούν εύκολα να σταμπαριστούν ως «περιθώριο», αλλά μοιάζουν όπως ο καθένας. Οπότε, φτάνουν λίγο πιο κοντά στο σκοπό τους να μην αποκλείονται καθόλου, αλλά να αποτελούν ένα «κανονικό» κομμάτι του πολιτικού φάσματος.
Επίσης, αν και οι δύο τάσεις μοιάζει να είναι αντιφατικές, θέλουν να πετύχουν έναν κοινό στόχο: να δημιουργήσουν ένα τεράστιο, ποικίλο ακροδεξιό lifestyle. Οπότε, δεν υπάρχει πλέον ένα μόνο ακροδεξιό στιλ για να αναγνωρίσεις αλλά μια ποικιλία από την οποία κάθε νέο μέλος μπορεί να επιλέξει το στιλ που του αρέσει. Όχι πια σχέση με το Τρίτο Ράϊχ αλλά μοντέρνα και δημοφιλή σύμβολα και κώδικες.
Κλέβοντας τα σύμβολα – Οικειοποιούμενοι την Ακρο-Αριστερά
Μέσα σε αυτή την τάση ταιριάζει και η υιοθέτηση κάποιων πρώην αριστερών συμβόλων: Υπάρχουν πλέον δεξιοί άνθρωποι που φοράνε μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, την παλαιστινιακή μαντήλα (Kafiya) και διακριτικά ρούχα που είναι δημοφιλή στους αντιφασίστες: πάνινα αθλητικά παπούτσια, τζιν, μονόχρωμα μπουφάν της carharrt και καπέλα του μπεϊζμπολ. Αυτή η στρατηγική χρησιμοποιείται από την ακροδεξιά ώστε να αντιγράψει τη σκηνή των αριστερών αυτόνομων. Αποκαλούν τους εαυτούς τους «αυτόνομους εθνικιστές» και υιοθετούν ακόμη και αριστερές φράσεις όπως «καταστρέψτε τον καπιταλισμό» (smash capitalism). Επίσης, οι εθνικιστές χρησιμοποιούν το σήμα της «Antifaschistische Aktion» (Αντιφασιστική Δράση): Έναν κύκλο με μια κοκκινόμαυρη σημαία αλλά γράφουν από κάτω «Nationale Sozialisten» (εθνικο-σοσιαλιστές). Κάποιοι, ακόμη χειρότερα, παίρνουν το σήμα μαζί με τις λέξεις «αντιφασιστική δράση» - παριστάνοντας πως δρουν ενάντια σε κάποιον φανταστικό «αριστερό φασισμό». Προφανώς, οι στόχοι τους είναι ξεκάθαροι: α) όταν οι αριστεροί είναι οι πραγματικοί «φασίστες», οι φασίστες δεν είναι πλέον οι ηθικά κακοί και β) να ταπεινώσουν τους εχθρούς τους και συμβολικά να πάρουν την εξουσία τους μέσω της αφομοίωσης των συμβόλων τους. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτοί οι «αυτόνομοι εθνικιστές» είναι υπέρ της Αριστεράς πλέον. Ένα σημαντικό πεδίο της δραστηριότητάς τους είναι η «Αντι-Αντίφα» – το να μαζεύουν τις διευθύνσεις των σπιτιών των κάθε είδους αριστερών και των υποτιθέμενων αριστερών και να τους απειλούν.
Δε συγκεντρώνουν τις διευθύνσεις μόνο των αριστερών αντι-φασιστών, αλλά επίσης και αυτές των δικαστών, των δασκάλων, των επιστημόνων, των Εβραίων και των πολιτικών που δρουν ενάντια στην ακροδεξιά.
Κάποιοι σχολιαστές αναφέρουν ότι η υιοθέτηση αριστερών συμβόλων από τη δεξιά δεν είναι ένα ιστορικά νέο φαινόμενο: οι Ναζί στην προ-φασιστική Γερμανία τη δεκαετία του 20’ ήδη είχαν υιοθετήσει την κόκκινη σημαία των κομμουνιστών και επανα-κωδικοποίησαν σύμβολα και ιδεολογία του εργατικού κινήματος για τους σκοπούς τους. Ο σκοπός πίσω από όλα αυτά είναι ξεκάθαρος: το να κάνουν τα σύμβολα της αριστεράς άχρηστα και να κατασκευάσουν την ρατσιστική/ εθνο-σοσιαλιστική τους ατζέντα με (πρώην) σύμβολα της Αριστεράς.
Υιοθετώντας τις φράσεις της Αριστεράς
Φυσικά, όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα ρούχα. Οι εθνικιστές προσπαθούν επίσης να κερδίσουν υποστηρικτές από την Αριστερά πχ με τον ισχυρισμό ότι «θέλουμε εθνικό σοσιαλισμό» παριστάνοντας πως η δική τους έννοια της «Volksgemeinschaft» (πολύ πρόχειρα θα το μεταφράζαμε ως «λαϊκή κοινότητα») είναι ο σοσιαλισμός. Αυτό ακολουθεί τη λογική που έχουν να καναλιζάρουν τα δημοφιλή πολιτικά θέματα για τους σκοπούς τους. Προσκολλιούνταν σε κοινωνικές διαμαρτυρίες, συμμετέχοντας, κατά το Φθινόπωρο του 2004, στις διαδηλώσεις του «Anti-Hartz IV» – ενάντια στη συγχώνευση της ανεργίας και των κοινωνικών προνομίων.
Φυσικά, οι φασίστες δεν απαιτούν μια κοινωνία ελευθερίας και ισότητας. Απλά διαθέτουν μια απλουστευμένη κριτική στον καπιταλισμό. Για αυτούς δεν είναι ο καπιταλισμός ο ίδιος που πρέπει να κατηγορήσεις κανείς αλλά η επιρροή κάποιων «διαβολικών» ανθρώπων και ομάδων όπως «οι κακοί καπιταλιστές που κερδοσκοπούν με το χρήμα» (διαιρούν τον καπιταλισμό σε μια «καλή» σφαίρα, αυτή της εργασίας, και σε μια κακή», αυτή της κερδοσκοπίας), οι μετανάστες (επειδή «κλέβουν την εργασία των Γερμανών») και φυσικά οι Εβραίοι (που «ελέγχουν τον κόσμο» κτλ). Αντί να καταργήσουν τον καπιταλισμό, θέλουν μια ιεραρχική, ρατσιστικών κριτηρίων, «Volksgemeinschaft». Δεν κριτικάρουν την ανισότητα αλλά τη φανταστική εκμετάλλευση του Γερμανού, λευκού, ικανού για εργασία άνδρα από τις ξένες δυνάμεις.
Υιοθετούν επίσης απόψεις που προηγουμένως υποστηρίζονταν από αριστερές αντι-ιμπεριαλιστικές ομάδες: ενάντια στην (εβραϊκή) κατοχή της Παλαιστίνης και την, υπό την αμερικάνικη ηγεσία, εισβολή στο Ιράκ. Αυτό, α) βοηθά στη σχετικοποίηση του ρόλου της (ναζιστικής) Γερμανίας και β) ταιριάζει στην αντισημίτικη και αντι-αμερικάνικη θέση τους: κάθε «λαός» θα έπρεπε να έχει το δικό του κράτος στον τόπο «καταγωγής» του ενώ οι ΗΠΑ και το Ισραήλ κατηγορούνται για το ότι δεν αποτελούν «αυθεντικές κουλτούρες» αλλά υπονομεύουν και καταπιέζουν όλους τους άλλους λαούς παγκοσμίως. Φυσικά οι ανησυχίες των ανθρώπων στην Παλαιστίνη δεν έχουν καμία σημασία για αυτούς: η όλη «αλληλεγγύη» της γερμανικής δεξιάς πάει στο ότι ερμηνεύουν την κατάσταση ως έναν αγώνα ενάντια στους Εβραίους. Με αυτή την εικόνα ταιριάζουν και τα αριστερά τραγούδια που παίζονται στις δεξιές διαδηλώσεις, τραγούδια όπως το «Yankees raus» (Γιάνκηδες φύγετε) του γερμανικού πολιτικού, πανκ-ροκ, συγκροτήματος SLIME (τα οποία ήταν πολύ δημοφιλή τη δεκαετία του 80’).
Οπότε η ακροδεξιά προσπαθεί να αναλάβει όλο και πιο πολύ, εν είδει κοινωνικής διαμαρτυρίας, τα άλλοτε κυριαρχούμενα από την Αριστερά πολιτικά θέματα. Και τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά: το ακροδεξιό κόμμα του NPD έλαβε το 9,2% (από 1,4% στις προηγούμενες εκλογές) των ψήφων για το τοπικό κοινοβούλιο της Σαξονίας το Σεπτέμβρη του 2004 με μια εκλογική καμπάνια που επικεντρωνόταν μόνο στην κοινωνική διαμαρτυρία.
Οπότε οι εθνικιστές μοιάζει να ξεπληρώνονται από τη στρατηγική τους: με το να οικειοποιούνται πολιτικά θέματα και στρατηγικές που προηγουμένως ανήκαν στην Αριστερά, γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς.
Προωθημένες αντιγραφές υπό εξελίξει: Το Black Bloc της Ακροδεξιάς
Ένα παράδειγμα μιας προωθημένης υιοθέτησης αριστερών τακτικών αποτελεί η στρατηγική ιδέα ενός δεξιού μπλακ μπλοκ. Οι «Αυτόνομοι Εθνικιστές» προσπαθούν να συγκροτήσουν στις διαδηλώσεις το δικό τους μπλακ μπλοκ. Αυτό προκαλεί αρκετή σύγχυση τόσο στην αστυνομία όσο και στους διαδηλωτές – δεν είναι εύκολο να διακρίνεις μεταξύ εθνικιστών και αντι-φασιστών.
Αλλά οι ακροδεξιοί δεν κατάλαβαν και την ιδέα γιατί οι αντι-φασίστες έφτιαξαν, καταρχήν, το μπλακ μπλοκ. Στην αριστερή εκδοχή του, το μπλακ μπλοκ δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά απλά ένας στόχος να αποφευχθούν οι συλλήψεις ατόμων από την αστυνομία. Κυρίως λειτούργησε ως μορφή αυτο-προστασίας. Έπειτα, βέβαια στα μέσα του 90’ η γερμανική αστυνομία ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει με τακτικούς όρους και το μπλακ μπλοκ. Έτσι αυτή η αντίληψη έπαψε να υφίσταται (στους κόλπους της Αριστεράς), και χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τα διάφορα ΜΜΕ για να υποδηλώσει κάθε είδους δραστηριότητες της Αριστεράς.
Οι συγγραφείς του μανιφέστου για ένα ακροδεξιό μπλακ μπλοκ προσπαθούν να αποκηρύξουν την αριστερή εκδοχή του μπλοκ λέγοντας πως οι αριστεροί: «απλώς το χρησιμοποιούν για βίαιους σκοπούς» ενώ δικαιολογούν το δικό τους μπλοκ με τα εξής: «Μπορούμε να ξεκόψουμε από τη βία και να απορρίψουμε τα ρητά καθορισμένα ρούχα και το μιμητισμό». Βέβαια, αναρωτιόμαστε αν αυτή η πρόταση έχει κανένα νόημα όταν όλοι ντύνονται στα μαύρα. Υπάρχει, ήδη, η αντίφαση όταν οι φασίστες περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «μη βίαιους» και υιοθετούν ένα μέσο δράσης της Αριστεράς που σχετίζεται κατεξοχήν, κατά την άποψη των ίδιων αλλά και των ΜΜΕ, με τη βία.
Επίσης, (οι φασίστες) δεν κατάλαβαν πώς να χρησιμοποιήσουν το μπλακ μπλοκ για αυτό-προστασία: κατά τη διάρκεια της ακροδεξιάς διαδήλωσης στις 1.5.2004 στο Βερολίνο, η αστυνομία ζήτησε από τα 150 άτομα του μπλακ μπλοκ τους να βγάλουν τα ρούχα που είχαν τυλίξει, σα μάσκες, γύρω από τα πρόσωπά τους (είναι παράνομο το να κρύβεις το πρόσωπο σου σε διαδηλώσεις στη Γερμανία). Και το έκαναν αμέσως. Επίσης, κάποιοι από τους «συντρόφους» τους συνελήφθησαν – καμία αντίσταση δεν υπήρξε ωστόσο.
Παρόλα αυτά, το όλο σκεπτικό δεν παρουσιάζεται χωρίς κριτική εντός του χώρου της γερμανικής ακροδεξιάς: πολλοί ακτιβιστές αντιτίθενται σε αυτή την πρακτική. Υπάρχουν κριτικές που λένε ότι πρόκειται απλώς για μια κλεμμένη ιδέα από την Αριστερά. Και όπως λέει ένας από τους πιο διάσημους Ναζιστές ηγέτες στη Γερμανία, ο Christian Worch (αναφερόμενος στη διαδήλωσή του στη Λειψία στις 1.5.2004): δε χρειάζεται μπλακ μπλοκ επειδή η ίδια η διαδήλωση πρέπει να είναι «ένα» μπλοκ. Αυτός, όπως και άλλοι, θεωρούν πως η ιδέα του μπλακ μπλοκ διχάζει την ακροδεξιά. Συνεπώς, υπάρχει μια τεράστια «συντηρητική» φράξια ακόμη που δε θέλει οι ακροδεξιοί να αντιγράφουν τακτικές και εξωτερικά γνωρίσματα από την Αριστερά.
Απλά, από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να αποκηρύξουν τη στρατηγική του μπλακ μπλοκ, μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιείται ήδη από κάποια υποτυπώδη κομμάτια της ακροδεξιάς. Έχουν υπάρξει διάφορες τέτοιες διαδηλώσεις σε πόλεις σε όλη τη Γερμανία – οπότε, απ’ ότι φαίνεται, κάποια κομμάτια της οργανωμένης δεξιάς είναι πρόθυμα να τη χρησιμοποιήσουν αυτή τη στρατηγική.
Συμπέρασμα
Το ζήτημα της αποτελεσματικότητας των νέων στρατηγικών από τους φασίστες, πρέπει να εγερθεί. Από τη μια μεριά, η όλο και μεγαλύτερη προώθηση της ακροδεξιάς συμπεριφοράς ως lifestyle έχει το πλεονέκτημα της επάνδρωσης των οργανώσεών τους με πολλά και νέα μέλη. Από την άλλη, αυτό προκαλεί την απειλή μιας συνεχούς και παράλληλης πολιτικής δουλειάς για τους εθνικιστές. Επειδή η ακροδεξιά συμπεριφορά γίνεται lifestyle, είναι εύκολο να την παρατήσεις κιόλας μετά από λίγα χρόνια. Οπότε α) υπάρχουν όλο και λιγότερο έμπειροι ακτιβιστές και β) η ατζέντα του εθνικο-σοσιαλισμού αντικαταστάθηκε από ένα μπερδεμένο μίγμα ρατσισμού και πόθου για δράση.
Το παιχνίδι με τους κώδικες μπορεί να λειτουργήσει επίσης σαν μπούμερανγκ και μπορεί να μπερδέψει τους ίδιους τους ανθρώπους τους με το να προκαλέσει μια μαζική κρίση ταυτότητας: «ποιοι είμαστε όταν κάποιοι από εμάς φοράνε ρούχα της Αριστεράς». Η ακροδεξιά έχει ακόμη κάποια πολύ συντηρητικά μέλη που σίγουρα δεν επιθυμούν τη μεταμοντέρνα αυθαιρεσία. Αλλά αυτό είναι ακριβώς που συμβαίνει όταν χρησιμοποιείς «ποπ» στρατηγικές. Ο Τσε Γκεβάρα είναι ένα ποπ σύμβολο και τόσο κοινό όπως και η γραφή της «Κόκα Κόλα» - αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει και με την ιδεολογία για την οποία πάλευε, τον σοσιαλισμό. Οι αξίες που συνδέονται με σύμβολα πάντοτε χάνονται όταν το σύμβολο γίνεται κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας.
Επίσης, όταν θα υπάρξουν επιθέσεις από τους εθνικιστές στους ομοϊδεάτες τους γιατί προφανώς θα τους μπερδέψουν με αριστερούς (ή απλά δε θα ανεχθούν τα αριστερά σύμβολα τα οποία θα φοράει κάποιος/-α), η όλη στρατηγική θα τεθεί ξανά επί τάπητος. Οπότε, υπάρχει μακροπρόθεσμα μια καταστροφική δυναμική που υπονομεύει τους επεκτατικούς στόχους της ακροδεξιάς.
Κάποιος/-α δε θα έπρεπε να ξεχνά ότι αν ένας άνθρωπος ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου δεν έχει μεγάλη διαφορά αν ο επιτιθέμενος είχε μια οργανωμένη εθνικο-σοσιαλιστική ή «μόνο» μια χαλαρή ρατσιστική κοσμοθεώρηση. Όπως και να ντύνονται, όποια σύμβολα ή γλώσσα και να χρησιμοποιούν, πάντοτε παραμένουν ένα και μόνο πράγμα: ανεπιθύμητοι.
LFO DEMON 12.11.2004
Σε αυτό το σημείο η ιδεολογία της δεξιάς έχει πράγματι κάποια σημεία που μπορούν να τη συνδέσουν: α) με ισλαμιστές ακτιβιστές και β) με αριστερούς αντι-ιμπεριαλιστές. Πχ ο Udo Voigt και ο Horst Mahler (πρώην τρομοκράτες της μαρξιστικής-λενινιστικής τρομοκρατικής ομάδας RAF), πλέον και οι δύο μέλη του NPD, παρακολούθησαν το συνέδριο της ισλαμιστικής ακτιβιστικής ομάδας Hizb ut-Tahrir στο Βερολίνο στις 3.11.2002. Μια αναλυτική ιστοσελίδα για αυτή την ομάδα βρίσκεται εδώ: http://www.stura.uni-leipzig.de/~farao/gruppen/hizbtahrir.htm Υπάρχουν, επίσης, και σχέσεις μεταξύ και των τριών τάσεων: των Γερμανών εθνικιστών, των Ισλαμιστών και των Αντι-Ιμπεριαλιστών, όπως δείχνει η αναρχική Γερμανική εφημερίδα "Graswurzelrevolution" γύρω από την καμπάνια «10 ευρώ για την Ιρακινή Αντίσταση»: Alfred Schober: Antiimp.exe. Über die Frey-GäÚnger des Antiimperialismus. Στο: Graswurzelrevolution 293/2004. http://www.graswurzel.net/293/antiimp.shtml
